Auteur: Daanvanderend

Donderdag 1 juni toog een grote ploeg naar Zuidland, gelegen op Voorne-Putten. Voor een aantal van ons een zeer onbekend gebied. Zuidland is een dorpje van bijna 6000 inwoners en maakt deel van de gemeente Nissewaard. Klein en gezellig zullen we maar zeggen. Zuidland wordt daar ook wel Sland genoemd. We waren ruim op tijd in het dorp en al wachtend op de lopers van de avondvierdaagse kon men het toch niet laten om even te spelen voor een dame die in cafeetje Slandsbakkie haar 80e verjaardag zat te vieren met familie. Na een lang zal ze leven ging het hek van de dam en speelden we bijna een half repertoire weg. Het werd alleen maar gezelliger. Rond 8 uur werden de lopers dan verwacht op het pleintje voor het cafeetje en dus werd er van ons verwacht dat we daarbij zouden spelen. In de stoet liepen ook nog twee muziekverenigingen mee.
De lopers gingen dansend door de straat. Toen bijna iedereen voorbij was hebben we het optreden afgesloten met, hoe kan het ook anders, ‘tDondert’ en zo kwam er een einde aan een leuk optreden.
En we hebben ondertussen ook vernomen dat de uitnodiging voor 2018 ook al weer bijna rond is. Een teken dat we het goed gedaan hebben.

De grote dag was aangebroken, de reis naar Monheim zou beginnen. Er ging aan deze dag overigens heel wat vooraf. Bij de aanbieding was als gezegd dat we deze keer moesten lopen vooraan de stoet. We weten dat er een paar krakende wagens tussen ons zitten maar een beetje overmoedig zeiden deze dat ze wel mee zouden lopen. Maar dat ging hem achteraf toch niet worden. Angelique ging direct aan de slag om een oplossing te vinden en het voorstel werd een golfkar. Dat was nog niet eens de moeilijkste oplossing maar toen kwam het, hoe krijg je dat ding in Monheim? Rob van Marrewijk kon met een telefoontje een aanhanger regelen maar dan moet er nog een auto voor en een chauffeur. Ook weer Angelique offerde haar auto op en Ton, onze zanger, zou rijden. Een golfkar staat ook weer niet zo bij de deur dus op maandag moest er eerst een aanhanger gehaald worden in Maasland en dan door naar Wijk bij Duurstede om een golfkar daar op te krijgen en vervolgens naar Monheim. Als ik het zo opschrijf lijkt het allemaal makkelijk maar om dit in anderhalve week te organiseren is zeer stressvol.
En zo stonden we om zeven uur te wachten op de bus van half acht …….. die niet kwam. In de bus zat ook de Herremenie uit Naaldwijk die ook naar Monheim gingen en onze grote vriend Paul speelt bij de Herremenie. Die appte dat ze al bij Vlaardingen zaten en hij vroeg zich af of wij nog wel meegingen. Ja, dat was wel de bedoeling. Dus wederom stress want de wet van Murphy had zijn invloed op dit optreden.
De impresario in Duitsland werd gebeld en toen de bus al in Barendrecht was kreeg deze opdracht om op rasse schreden terug te keren naar Maassluis om ons op te halen. Bijna een uur later dan gepland reden we dan toch richting Monheim. We waren toch op tijd om ons te melden. In Monheim werden we uit de bus gezet met spullen. De bus zou de Herremenie afzetten en dan terug komen maar… de bus kwam terug en reed, met een vriendelijk zwaaiende chauffeur, hard voorbij, een aantal verbaasde gezichten achterlatend. Oké, waarom zou dit wel goed gaan toch?? Ondertussen was ook Ton met Nico en golfkar gearriveerd in Monheim en hadden we de tijd om de golfkar voorzichtig van de aanhanger af te krijgen. Ondertussen was chauffeur en bus ook teruggekeerd en konden we dan toch nog al onze spullen kwijt. De golfkar werd ondertussen opgetuigd met vlaggetjes en met jeugd aan boord reed Jolanda enkel proefrondjes.
Zo langzamerhand was het tijd geworden om naar onze opstelplaats te lopen. Omdat we voorop liepen moesten we achteraan de stoet opstellen. Beetje vreemd. Reden hiervoor was dat er ook een voorstelronde gelopen moest worden voorafgaande aan de optocht. Achter ons sloot nummer twee zich aan en dan nummer drie enz. Zo hebben wij dus twee hele ronden gelopen. Toen Carla, Cor en Albert zich in de golfkar hadden genesteld, en Jolanda het stuur had genomen, ging het richting de opstelplaats. Het tempo en snelheid was heel goed maar er was ons voorspelt dat de zugleiter een oudere man was die heel, heel langzaam liep. En dat was ook zo. Andreas, zo heette hij, was niet een van de snelste. Hij was zelfs zo langzaam, dat de golfkar er warm van liep en er af en toe mee stopte en er gestept en geduwd moest worden. De groep bleef goed bij elkaar en dat was muzikaal gezien wel erg lekker. We hebben een aardig stuk gelopen maar om 4 uur kwam er een einde aan de tocht. Andreas werd bedankt voor zijn leiding en toen moesten we nog naar het gemeentehuis want daar zou de bus naartoe komen. Ondertussen was het weer ook slechter geworden en begon het te regenen. Dat hadden we weer goed geschoten want het was de gehele middag droog gebleven. De golfkar werd weer op de aanhanger gezet onder het toezien van een busleiter want we stonden een beetje in de weg en gooiden de dienstregeling van de bussen in de war. Vlak na vertrek zijn we ook nog even gestopt bij de Mac die direct stampvol stond. Daarna ging het regelrecht door naar Maassluis en vervolgens naar Naaldwijk. Het verhaal was hiermee nog niet afgelopen want de telefoon van Angelique lag nog in de bus. Murphy toch!? Gelukkig was de buschauffeur op de weg terug van Naaldwijk en gestopt in Vlaardingen waar de telefoon nog opgehaald kon worden. Zo kwam er een einde aan een stressie maar ook leuke dag.
En nog was het niet over want in de week werd Angelique gebeld door Jan, de impresario, en die moest de complimenten overbrengen van Andreas de Zugleiter. Andreas had hem in de 16 jaar dat Jan voor de clubs zorgde, nog nooit persoonlijk opgebeld. Andreas vond ons de meest sociale en aardigste band die hij ooit had begeleid en hij nodigde ons op voorhand uit om volgend jaar ook te komen op het besloten feest op zondagavond. Wie weet wat dit ons nog gaat brengen aan leuke optredens.
iedereen die zijn uiterste best heeft gedaan om dit optreden tot een mooi einde te brengen verdiend een pluim. Het zat niet op alle momenten mee maar persoonlijk hoop ik dat we dit nog een flink aantal jaren voort kunnen zetten.

Zaterdag 25 februari werd het groot carnaval gehouden op Rozenburg. Net als vorig jaar was het de bedoeling dat we met de club eerst naar het Raadhuisplein zouden lopen want daar werd de sleutel van Smookenburg overhandigd aan de carnavalsvereniging De Smooksnuivers. Om half een werd er buiten opgesteld voor de tocht door de Emmastraat naar het centrum. Deze keer ging Albert met de auto naar het centrum want we zaten niet te wachten op een tweede struikelpartij. Het lopen en spelen ging ons goed af ondanks dat we ook deze keer nog wel wat mensen misten. Omdat we veel beter wisten wat er ons te wachten stond, konden we het leuk maken. Er was veel meer belangstelling voor de sleuteloverdracht dan in 2016 dus het was lekker druk. Wel stond er een berg wind wat ten goede kwam aan de ballonnen die door de kinderen werden opgelaten. Na een korte rondgang door het centrum belandden we onder koepel en daar hebben we nog enkele nummers gespeeld. Een gezellige boel. Deze keer werden we voor de wagen van de Prins gezet en ging het weer naar de Tempel der Zotheid, De Schans.
De kindermiddag werd heel erg goed bezocht en rond 4 uur moesten we nog een stukje spelen. Daarna volgde een lange pauze tot half 9 in de avond. Die pauze werd goed besteed in de huizen van Miranda, Angelique of thuis of bij de plaatselijke horeca. In ieder geval waren we op tijd terug en kon het feest beginnen. Het was niet zo druk maar de mensen die er waren deden goed mee op deze avond.
Met twee setjes spelen was het leuk en met een tevreden gevoel keerden we allemaal weer huiswaarts om uit te rusten voor de tocht naar Duitsland.

Een tweede optreden in het kader van de verpleeghuizen was in verpleeghuis Frankenland. Een groter verpleeghuis dan de eerste waar we gespeeld hebben.
Dit optreden verliep wat moeizamer. Ons clubje was een beetje muzikaal gehandicapt. Het was een zeer regenachtige avond en daarom was de kachel ook een beetje meer opgestoken want het was in de zaal een heel stuk warme dan de vorige week. Uiteraard begonnen we met een polonaise zoals er die avond vele zijn geweest. Alles stond weer onder de bezielende leiding van de carnavalsvereniging de Rietzeilers uit Schiedam. Helaas was het over het algemeen minder leuk dan de week ervoor maar dat mocht de pret niet drukken. Om half tien konden we sein meester geven en ging de club weer huiswaarts.

Op 15 februari hadden we ons eerste optreden in een verplaaghuis en wel in Schiedam bij het Francois Haverschmidt verpleeghuis. De avond stond onder leiding van Cv de Rietzeilers. We wisten niet wat er van ons verwacht werd dus wederom eens iets nieuws. De avond was in twee stukken gedeeld. Een redelijk aantal bewoners deden nog mee aan de avond. Het was een hele gezellige avond met heel veel alaaf. De verzorging was ook uitstekend. Aan het eind van de avond kregen we ook een telefoontje over een optreden in Monheim. Maar dat is weer een geheel ander verhaal. Tevreden over de gehele avond en het spelen gingen we weer huiswaarts.

Hoe kwamen we ineens verzeild op een Bloas Fest in Schiedam van CV de Rietzeilers? Dat kwam o.a. door ons optreden bij het prinsenbal van de Smooksnuivers. Daar was de carnavalsclub uit Schiedam bij aanwezig en die zochten nog blaaskapellen die in de nog komende periode zouden spelen bij 8 verpleeghuizen in Schiedam, Vlaardingen en Maassluis. Zo waren er ineens 8 optredens op de lijst waar we ons op in konden schrijven. Als addertje onder het gras was alleen het ultieme verzoek om ook deel te nemen aan het Bloas Fest. En zo togen we naar de kantine van vv Svv in het Hargapark in Schiedam. Een bloas Fest waar geen, of toch wel, prijzen aan verbonden waren. De groepen onderling moesten elkaar jureren bij hun eerste setje. Omdat wij gelukkig nogal wat jeugd hebben, zouden we steeds als eerste starten van een setje. Dat is nooit in je voordeel want als eerste moet je de boel goed neerzetten want nog niet iedereen heeft de juiste stemming te pakken. Toch waren we als een van de weinige clubs die echt carnavalsmuziek speelden. Bij het tweede setje ging het al een stuk beter, waarschijnlijk heeft alcohol daar ook mee te maken. Ton deed zijn uiterste best en slaagde er in om nog een aantal mensen op de dansvloer te krijgen. Aan het eind van het bloas fest was er natuurlijk nog de traditionele kakofonie van orkesten maar op dat moment hadden de meesten van het warme bedje al opgezocht