Op 18 juli 2020 hadden we weer ons eerste optreden. Ook nog op 1 1/2 meter, want je weet maar nooit. Dit was een verassingsoptreden voor Joep. Joep heeft bij ons in het bestuur gezeten en ook zijn kinderen zijn altijd lid geweest. Het was dus niet meer dan logisch dat wij een vrolijke noot zouden komen brengen.
s Middag was het verzamelen in ‘s Gravenzande en toen de eerste noten klonken kwam Joep blij verrast naar buiten. Het werd een leuke serenade en na een hapje en een drankje, zat het er voor ons weer op.
Het hele land had het gehad. Alles in lockdown. Hoe lang zou dat gaan duren? Ook wij baalde er flink van. Ongeveer 3 maanden zijn we de eerste keer in lockdown geweest. Op 2 juni 2020 mochten we weer. Zoveel mogelijk buiten in de frisse lucht, en het was best fris, en uiteraard 1 1/2 meter uit elkaar. Het was uiteraard niet grappig maar we waren maar wat blij dat we elkaar weer zagen. 3 maanden is best lang als iemand anders beslist dat je niet mag doen wat je al jaren op dezelfde dag doen.
Op het veld aan de zijkant van het gebouw werden de stoelen opgezet, en al snel klonken toch de eerste vrolijke noten weer. Zelfs met publiek. Helaas duurde het niet al te lang. Al snel daarna ging de hele boel weer op slot. We moesten het er maar mee doen. Laten we hopen dat we dat niet meer mee maken.
Voor ons zit ook dit carnaval er weer op. Carnaval begon voor ons op zaterdag 22 februari bij onze vrienden van CV de Smooksnuivers in Rozenburg. Een traditie die al vanaf het begin van ons “Furietoeters zijn”stamt.
Uiteraard was het weer niet echt toppie, maar voor de CV mocht dit de pret niet drukken. Om kwart voor 12 verzamelde we ons in de Tempel der Zotheid om daarna in een kleurige stoet te vertrekken naar het Raadhuisplein in Rozenburg, voor het uitreiken van de sleutel van de stad.
Nadat we meerdere malen zowat van de straat geblazen waren door de sterke wind, kwamen we aan op het Raadhuisplein. De sleutel werd uitgereikt, de dansmariekes deden een klein optreden en toen volgde er nog een kleine rondrit over het plein.
Onder de geimproviseerde (het muziekboekje waaide alle kanten op) klanken ging het hele gezelschap terug naar de Tempel der Zotheid. Voor ons zat het optreden erop voor deze middag. ‘s Avonds ging het voor ons verder.
Dit was rond 21.00 uur. We verzamelde ons wederom in de Tempel der Zotheid om onze opwachting te maken voor het Grote Carnaval. Op de klanken van Pipi Langkous kwamen we binnen en werden we wederom enthousiast ontvangen. Nadat Prins Ron iedereen verwelkomd had, werd er de eerste polonaise ingezet. Na een kwartier nam de HuisDj het over, en konden we even rustig aan doen. Nadat we ons laatste blok om kwart over 11 hadden voltooid zat het er voor ons weer op. Op naar volgend jaar.
Ons tweede carnavals optreden begon de maandag erna. Na de zondag flink uitgerust te hebben, verzamelde we ons op maandagochtend om kwart over 5 s morgens. Het was enorm vroeg, maar de stemming zat er al goed in.
Een mooie bus, een vriendelijke chauffeur en het was droog. Toen nog wel…… Om ca. kwart voor 6 togen we naar Meerbusch am Nierst. Zoals altijd reed Ton samen met Nico de bus waar onze Riksja’s in stonden.
Deze gebruiken nu al wat jaartjes, aangezien we iedereen mee willen nemen, maar niet iedereen kan dit stuk meer lopen. Aangekomen in Meerbusch bleek alles daar al helemaal klaar te staan. Daar beginnen de optochten blijkbaar s morgens om 9 uur al. De bedoeling van de optocht was het van boerderij naar boerderij gaan. De fietsen werden uitgeladen en toen kwamen we er wel achter dat deze niet van hele goede kwaliteit meer waren. De optocht werd gestart en Joep en Ronald fietste alsof hun leven ervan af hing. Uiteraard was het ook begonnen met miezeren. De optocht was niet zo lang, dus dat viel reuze mee. Dachten we…….. Nadat we na een goede 2 uur terug waren bij het beginpunt dachten we dat het erop zat, maar niets bleek minder waar. Op ieder open plein, bij een boerderij of een cafe werd door alles een kleine show gegeven onder muzikale begeleiding.
Zo rond half 1 mochten we dan toch aan de lunch. De warme lunch die al klaar stond werd goed ontvangen, en na een goed uur konden we er weer tegen aan. Toen bleek pas het tweede deel te gaan beginnen. 1 fiets ging nog wel, de andere bleek afgeschreven. Het fiets niet echt lekker met lekke banden. Dan maar lopen. Nu bleek pas dat we van boerderij naar boerderij zouden gaan, en deze liggen uiteraard niet naast elkaar. De optocht zou duren van kwart voor 2 tot ca. 3 uur, maar toen we dan uiteindelijk klaar waren, was het ondertussen 5 uur geweest. Door de lengte van de optocht en de enorm vriendelijke bevolking die overal langs de kant stond met allerlei lekkers duurde het enorm lang voordat we bij het eind waren. Uiteindelijk bleek dat we een tocht van ca. 14 km gelopen had. Was best een hele lange vermoeiende dag. Dit was al een flinke tijd geleden.
Opgelucht dat het erop zat togen we met de bus naar de jeugdherberg waar we zouden overnachten. Ook daar stond het eten klaar. Nadat iedereen klaar was met eten, en de kamers verdeeld waren, bleek er toch nog genoeg energie over te zijn, om nog even een aantal gezellige uurtjes met elkaar door te brengen. Zo sloten we de dag toch nog gezellig af.
De tweede dag begon alweer vroeg. Rond half 9 werden we bij het ontbijt verwacht, waarna we de kamers opruimde en moesten wachten totdat we naar Mönchengladbach konden vertrekken. Daar vind op de dinsdag na Rosemontag de grootste optocht van Europa plaats. Echter zouden we pas om 11 uur vertrekken, dus we moesten nog even een tijd ons zelf vermaken. Dan worden er nog was groepsfoto’s gemaakt. Altijd leuk. Ook werd de nog enige werkende fiets, toch nog wat beter gerepareerd. Niet prettig, als je op twee fietsen rekend en je houdt er uiteindelijk maar 1 over.
Rond 11 vertrokken we dan naar Mönchengladbach. Het weer was goed. Er stond een zon hoog aan de hemel, en de lucht was blauw. Aangekomen op het verzamelpunt, verdween helaas de blauwe lucht, en ging het druppelen. Nadat we toegesproken waren door de organisatie, vertrokken we al lopend naar het startpunt. Helaas ging dat niet voor ons allemaal op. Daar aangekomen was het een kleurig geheel. De optocht was al gestart en het duurde helaas nog een hele tijd voordat we konden invoegen in de optocht. Eindelijk om kwart over 2 was het onze beurt. Ook deze tocht bleek langer dan gepland, en om kwart over 4 kwamen we eindelijk weer terug bij het startpunt. Gelukkig was het wel droog gebleven. Weer aangekomen bij het verzamelpunt waar ook de bus stond, bleek dat we precies op tijd klaar waren. Nadat we allemaal weer in de bus zaten, ging de hemel open en ging ook niet meer dicht. De regen kwam op dat moment met bakken naar beneden. Afgesproken werd dat we onderweg nog even zouden stoppen om een hapje te eten en zo werd de terugreis begonnen. Zo rond half 9 savonds reden we Maassluis weer binnen, en konden we 2 vermoeiende maar wel heel gezellige dagen afsluiten. Dit was zeker voor herhaling vatbaar maar dan misschien volgend jaar op een wagen.
Na afloop van het concert zijn we de opbrengst gaan tellen. Nogmaals genoemd, we deden dit ook voor Stichting Ambulancewens. Een stichting die mensen in hun o.a. laatste levensfase nog 1x een wens laten vervullen. Deze mensen doen geweldig werk, en we zijn dan ook heel trots geweest dat we voor deze stichting dit concert hebben mogen doen, en dat we de cheque met een bedrag van 300 euro hebben mogen uitreiken
De afgelopen weken waren enorm druk voor ons. In voorbereiding naar ons kerstconcert, en ook nog optredens er tussen door, wisten we af en toe niet meer aan wat voor optreden we aan het bouwen waren. Maar het was het waard.
Ik begin bij het begin.
Een aantal maanden geleden werd het idee geboren om het kerstverhaal te vertellen maar dan in een modern jasje. Een soort Passion zeg maar. De muziek werd bij elkaar gezocht en er werd druk op geoefend. Maar het was totaal nog geen geheel.
Dat kwam nadat Jordan het verhaal geschreven had. Een verhaal dat de misstanden van deze tijd verteld. Een gevoelig verhaal, en daar moest uiteraard de juiste muziek bij gekozen worden.
Na weken van repeteren, was het dan eindelijk zo ver. Het verhaal was af en een proefversie werd verteld. Om rillingen van te krijgen. Het laat maar weer eens zien in wat voor maatschappij we eigenlijk leven.
Het verhaal was af, de muziek op de juiste manier erbij gezocht. We konden er een geheel van maken. En daar werd hard aan gewerkt. Uiteraard op de normale repetitie op de dinsdag van Michiel maar ook de woensdag werd gebruikt om te repeteren. Dit onder de leiding van onze 1ste instrukteur, Andre Leer. Toen kwamen we er achter dat het wel waanzinnig mooi zou zijn als sommige nummers gezongen zouden worden. Dit werd gedaan door het zangduo Martin en Irene.
Nadat we de eerste repetitie met zijn allen hadden gehad, kwamen we tot de conclusie dat dit best wel eens een succes zou kunnen worden. Dat maakte dat de motivatie nog groter werd. Daarbij deden we het ook voor een goed doel. Alle vrijwillige bijdragen die we zouden ontvangen kwam ten bate voor Stichting Ambulancewens.
22 december naderde met rasse schreden. Er moest nog enorm veel gedaan worden. Dit zou niet gelukt zijn zonder de hulp van mensen die voornamelijk achter de schermen werken. Jolanda, Cor, Angelique, Daan om maar een paar mensen te noemen.
Het werd een geheel en toen het decor dan eindelijk op zijn plek stond en hing, konden we ervoor gaan. Rond twee uur stroomde de zaal vol, en uiteindelijk zat er zo’n 125 man binnen. De promotie was dan ook enorm geweest van te voren.
Om 3 uur begon het concert waar we al zo lang voor aan het werk geweest waren. De lichten gingen uit, en toen Jordan begon te vertellen kon je een speld horen vallen. Het gelukkig zwaar beginnende verhaal, eindigde goed. En door de zang van Martin en Irene, was het helemaal af. Het was een perfecte middag. Maar een kerstconcert zou geen kerstconcert zijn als er ook geen kerstmuziek zou zijn dus de kerstmutsen kwamen tevoorschijn, en we sloten het kerstconcert af met wat kerstnummers. Maar het leukste moest nog komen. Onze instructeur Michiel die een ietwat hekel heeft aan het nummer Last Christmas van Wham wist niet dat we nog iets voor hem in petto hadden. Samen met Andre hadden we dit nummer, ietwat illegaal ingestudeerd, en toen het moment daar was, nam Andre het stokje van Michiel over en zette we Last Christmas in. Uiteraard wist hij niet wat hij hoorde, maar kon hij er ook om lachen. Deze succesvolle middag sloten we af met een gezamenlijke maaltijd, en uiteraard nog wat gezang. Wat kun je anders doen als je twee van die kanjers in je gebouw hebt . Het was een top middag. Ik hoop dat we in de nabije toekomst meer van dit soort concerten kunnen brengen.
Dit jaar zouden we voor het eerst een kerstoptreden doen. Dit op de kerstmarkt in Maassluis op 14 dec. Toen we echter op de markt kwamen bleek de kerstmarkt een dag later te zijn, en waren wij er om het winkelende publiek vast in de stemming te brengen. Het nadeel was wel, dat het enorm slecht weer was, dus waren er weinig mensen op straat.
Dat hield ons echter niet tegen om toch rond 13.00 uur te beginnen, en als het maar enigszins droog was, bleven er toch wat mensen staan. Na zo’n goede 3 kwartier konden we even warm worden bij cafe de Waker en terwijl het buiten met bakken naar beneden kwam, zat de stemming er bij ons goed in.
Na onze warmop pauze, werd het even droog en togen we weer naar buiten. Het was in ieder geval een goede manier om onze kerstnummers even door te nemen die we ook een week later ten gehore zouden brengen op ons kerstconcert.
Helaas bleek het weer ons toch niet goed gezind. Na 1 nummer verplaatste we ons onder de luifel van de Waker, waar we dicht bij elkaar kropen om toch onze nummers te spelen.
Ondanks het enorm slechte weer klonk het niet slecht en bleef ook de stemming er goed in zitten. Toen echter rond half 4 echt de hemel openbrak, vonden we het welletjes en zijn we afgetaaid naar huis. Hopelijk volgend jaar, wel op de kerstmarkt en hopelijk ook droog.
Nadat iedereen weer was opgedroogd, en bijgekomen was het tijd voor ons avondoptreden. Ook dit jaar zorgde we weer voor de vrolijke noot bij CV de Smooksnuivers in Rozenburg. De opening van het seizoen dmv het Prinsenbal wordt echt een traditie voor ons. Rond 20.00 uur verzamelde we ons bij de Smooksnuivers, waar het feest al in volle gang was. Het was een enorm drukke en koude dag geweest, dus we moesten ons er wel even doorheen werken. Echter na het eerste blok, zat ook hier de stemming er weer goed in. Na 3 blokken te hebben gespeeld, was het dan rond 24.00 uur echt tijd om onze bedden op te zoeken. In deze weken was het ook best verwarrend.
Carnaval-Sinterklaas-Kerst-weer carnaval. Ik wist op een gegeven moment niet meer wat voor muziek ik op mijn instrument moest zetten. Maar we hebben het met heel veel plezier gedaan.
Voor ons laatste sinterklaasoptreden togen we dit jaar wederom naar Rotterdam. Het Sophia kinderziekenhuis had ons gevraagd, net zoals vorig jaar om ook hier weer de intocht te begeleiden. Net zoals vorig jaar vonden we de firma Nootenboom Tours bereid om ons een busje te sponsoren om ons heen en weer naar Rotterdam te rijden.
Rond 7.00 uur reed het busje voor, en dankzij onze chauffeur kwamen we perfect op tijd aan bij het Sophia.
Er was nog ruim tijd voor een drankje en ook hier stonden lekkere hapjes klaar. Zo rond kwart over 8 togen we de trappen af, om achter het ziekenhuis klaar te gaan staan waar de Sint al zat te wachten in een oude politieporsche.
Precies om kwart voor 9 gingen de hekken open en kwam de kleine stoet op gang. Het is daar maar een klein stukje naar de hoofdingang maar het was er enorm druk met mensen die ons verwelkomde.
Nadat we meerdere nummers binnen gespeeld hadden zat het optreden er rond half 10 voor ons op. Met allemaal een chocoladeletter op zak konden we weer huiswaarts keren en zaten de sinterklaasoptredens er voor dit jaar op.
Op 30 november jl. konden we weer aan de bak als Pietenband. Dit keer waren we gevraagd bij de firma Lely in Maassluis. Ze organiseerde een Sinterklaasfeest in het bedrijfspand. Daar aangekomen stond er een platte kar voor ons klaar, die ons zou vervoeren samen met Sinterklaas naar de ontvangsthal. Onder grote hilariteit nam de Sint plaats op de trekker die in het midden van de kar stond. Afgebakend met strobalen namen we en de andere pieten plaats op de trekker en gingen we richting de hal.
Daar aangekomen was het een drukte van jewelste In eerste instantie hoefde we daar niet te spelen omdat er een dj was, maar na verloop van tijd konden we toch wat nummer ten gehore brengen. Na een goede drie kwartier was het alweer voorbij en konden we weer plaats nemen op de kar om terug gebracht te worden. Zo rond 15.00 uur was het optreden voor ons afgelopen en konden we huiswaarts keren om ons voor de laatste keer af te schminken dit jaar. Uiteraard hebben we dit ook weer met heel veel plezier gedaan. Wie weet tot volgend jaar.
Voor 14 november werd onze hulp gevraagd om het paard van Sinterklaas, Amerigo, te laten wennen aan onze muzikale klanken. Als Amerigo een jaar in Spanje geweest is, is het natuurlijk wel weer even wennen. Op deze gure avond verzamelde we ons bij de manege waar het paard van Sinterklaas gestald is tijdens de weken dat de Sint hier in Nederland is. We werden ontvangen met wat lekkers en warme chocolademelk om alvast in de stemming te komen. Nadat we een aantal nummers gespeeld hadden en Amerigo weer rustig kon rond stappen op onze muzikale klanken togen we weer huiswaarts.
23 november jl. was het dan eindelijk zo ver voor de kinderen van Rozenburg.
De intocht van Sinterklaas. Rond twaalf uur zou de goedheiligman met de pont van Rozenburg aankomen. Uiteraard onder de muzikale klanken van pietenband de Furietoeters. Ook hier mochten we niet ontbreken.
Rond 10 uur was het verzamelen bij CV de Smooksnuivers, waar de laastste hand werd gelegd om ervoor te zorgen dat het een perfect kinderfeest zou worden.
Rond 11 uur vertrokken we dan met een bus vol richting de pont, om met de pont naar de overkant te gaan, en daar lopend weer terug te komen over de pont. Het lijkt omslachtig en dat is het ook. Maar wel enorm leuk. Het blijft tenslotte een kinderfeest, zonder ellende en gedemonstreer. Dat is ook waar Rozenburg voor gaat. En dat lukt dan ook. Bij de pont was het een enorme drukte. Kinderen met ouders, rijen dik. Wij van de Furietoeters zorgde ervoor dat zolang Sinterklaas bezig was met handjes schudden dat het publiek vermaakt werd met vrolijke klanken. Nadat Sinterklaas welkom geheten was, kon de hele stoet vertrekken naar het centrum van Rozenburg. Wij voorop, en de rest er achteraan. Het was weer een kleurig geheel. Toen we aankwamen bij het Sinterklaashuis, was het even tijd voor een beetje rust, en nadat we daarna de kids en de aanwezige ouders vermaakt hadden, was het voor ons tijd om op te stappen.
Zittend op een gezellig terras werden we wat eerder in het jaar aangesproken door de eigenaresse van de Pico bar in Rozenburg. Op 13 oktober zou Ronald, de vaste kok, 50 worden en dat moest natuurlijk gevierd worden. Dit zou plaats vinden op 12 oktober. Uiteraard geven we daar gehoor aan want wij van de Furietoeters houden wel van een feestje.
Nadat we het optreden bij MVV hadden afgesloten, togen we met zijn allen naar Rozenburg. Wachtend in de kou, en nadat we ons toch maar weer hadden omgekleed, togen we naar de kroeg waar het feest plaats zou vinden. Ronald wist van niets.
Nadat we de eerste klanken hadden ingezet en iemand Ronald naar buiten had gehaald, werden we door de eigenaar naar binnen getrokken, aangezien je niet zomaar muziek mag gaan spelen op straat ‘s avonds om 9 uur. .Binnen gaven we voor de verbaasde jarige nog en kort optreden en na de klanken van lang zal hij leven, togen we naar huis. Het waren twee hele leuke optredens.
Deze website gebruikt cookies u kunt alles na lezen op onze Privacy pagina
